راهنمای خرید MP3 Player

مقدمه: می‌توان MP3 Player ها را جزء یکی از بزرگ‌ترین ابداعات صنعت ساخت وسایل پخش موسیقی قابل حمل، به‌حساب آورد. آن‌ها نسبت به مدل‌های قدیمی‌تر خود مثل واکمن یا CD-Man بسیار کوچک‌تر و نیرومندترند و با قابلیت‌های بسیار زیادی که دارند اصلاً با آن‌ها قابل مقایسه نیستند. دریافت مستقیم فایل موسیقی از اینترنت، اجرای میکس دلخواه روی آهنگ، ضبط صدای محیط و یا صدای خودتان، گوش کردن به رادیو و ضبط همزمان برنامه‌ها یا آهنگ‌های رادیو، افزایش مقدار حافظه و ... بخشی از امکانات فوق‌العاده‌ای است که امروزه  MP3 Player  در اختیار شما گذاشته‌است.

این مقاله سعی شده است به‌طور کلی معایب و مزایای یک   MP3 Player معرفی شود تا در نهایت با جمع‌بندی خودتان بتوانید برای خرید یا عدم خرید آن‌ها تصمیم بگیرید.

برای خرید یک MP3 Player  باید فاکتورهای متعددی را در نظر بگیرید. در اینجا مهمترین آن‌ها در پنج دسته تقسیم‌بندی شده است  که به ترتیب به بررسی آن‌ها می‌پردازیم.

1 – خوب یا بد؛ مسئله این است!
بهتر است قبل از خرید هر چیزی از مزایا و معایب آن به خوبی مطلع شویم تا بعداً دچار مشکل نشویم. به جرأت می‌توات گفت: بزرگ‌ترین و شاید اصلی‌ترین امتیاز MP3 Player نسبت به سایر دستگاه‌های پخش موسیقی قابل حمل، ذخیره کردن تعداد زیادی فایل موسیقی دلخواه در فضایی کوچک باشد. به عبارت دیگر شما با استفاده از MP3 Player می‌توانید همواره مجموعه‌ای از آهنگ‌های دلخواه خود را همراه داشته باشید و هر وقت که از یکی از آن‌ها خسته شدید می‌توانید به راحتی آن را پاک کنید و با آهنگی دیگر تعویض کنید و این‌کار را بارها بدون افت کیفیت پخش انجام دهید. این مزیت، شما را از حمل ده‌ها نوار کاست یا CD به همراه خود بی‌نیاز می‌کند. ضمناً یادآور می‌شویم که روی CDها تنها یک بار می‌توانید آهنگ‌های دلخواه خود را کپی کنید و نوار کاست هم بعد از چند بار ضبط، دچار افت کیفیت زیادی می‌شود، ولی این اتفاقات در MP3  نخواهد افتاد.

از امکانات دیگر MP3 Player  می‌توان به امکان برنامه‌ریزی پخش اشاره کرد. کسانی که از یک یا دو آهنگ خاص بیشتر لذت می‌برند می‌توانند دستگاه را به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی کنند که ابتدا آن چند آهنگ و سپس سایر آهنگ‌ها را پخش کند. تنظیم زمان پخش، طن صدا و حالت پخش (POP، Classic و Rock و ...)، انجام میکس‌های گوناگون، پخش رادیو FM و ضبط مستقیم از آن، داشتن ورودی Line-in برای ضبط آهنگ از دستگاه‌های پخش دیگر، قابلیت ارتقای حافظه و نمایشگر و ... از دیگر امتیازات یک  MP3 Player  خوب است که در هنگام خرید باید به آن‌ها توجه کنید.‌
از بارزترین معایب این دستگاه‌ها، قیمت بالای آن‌هاست. اگر برای شما ذخیره یک ساعت موسیقی کافی است، مشکل زیادی در تهیه هزینه آن نخواهید داشت، اما اگر اصرار دارید که در هر جا و مکانی، هر موسیقی‌ای را که دوست دارید، بشنوید، شاید به یک شغل خوب یا یک عموی پولدار احتیاج پیدا کنید!
البته همان‌طور که گفتیم بعضی از  MP3 Player ها می‌توانند از کارت حافظه نیز پشتیبانی کنند که اگر هم‌اکنون در خریدMP3 Player  با حافظه بالا مشکل دارید، می‌توانید متناسب با بودجه خود یکی از آن‌ها را تهیه کنید و بعداً به حافظه آن‌ها اضافه کنید.
 
2 – انواع مختلف، بهای مختلف
MP3 Player  را می‌توان به سه دسته کلی تقسیم کرد: مدل‌های خانگی، شخصی و ماشینی (برای اتومبیل).
 MP3 Player خانگی معمولاً ظاهری شبیه DVD  دارد و می‌تواند فایل‌های MP3  را از روی CD پخش کنند. با توجه به امکانات متعدد این نوع از MP3 Player  و توجه بر این نکته که شما چقدر به استفاده از همه امکانات اصرار دارید، قیمت آن‌ها متغیر است و به چند صدهزار تومان هم می‌رسد.

آن نوع ازMP3 Player  که در اتومبیل‌ها مورد استفاده واقع می‌شود، درست مثل پخش اتومبیل در جلوی داشبورد قرار می‌گیرد. انواع دیگری از آن‌ها درست مثل نوع خانگی خود هستند و برخی دیگر به شما اجازه می‌دهند آهنگ‌های MP3  را روی بلندگوهای اتومبیل بشنوید. (البته امروز با استفاده از دستگاهی جدید به نام Airwave، می‌توانید آهنگ‌های یک MP3 Player  شخصی را روی باندهای اتومبیل بشنوید). این نوع MP3 Player ها نسبتا گران هستند.

بالاخره سومین و آخرین نوع آن‌ها که در این مقاله قرار است بیشتر درباره آن‌ها بدانیم، انواع شخصی MP3  است که خیلی کوچک و سبک هستند که باعث می‌شود به راحتی در جیب یا دست قابل حمل باشند. قیمت این محصولات از 40-50 هزار تومان تا 500 هزارتومان متغیر است. ادامه این مقاله بر MP3 Player  شخصی متمرکز است.

3 – ویژگی‌های اصلی
 
وزن و اندازه: برای بسیاری از مردم داشتن وزنی سبک، دلیل خوبی برای خرید است و خیلی وقتتشان را صرف آن می‌کنند. همچنین اغلب مردم دوست دارند کوچک‌ترین نوع را تهیه کنند.

یک تجربه: اگر دستان بزرگی دارید یا انگشتان شما چاق است، از خرید یکMP3 Player که کلیدهای ریز و کوچکی دارد، حتماً صرف‌نظر کنید. زیرا این ویژگی شما سبب می‌شود نتوانید به درستی کلیدها را فشار دهید و بعد فکر می‌کنید که MP3 Player شما خراب است و ... . پس حتماً در هنگام خرید مدلی را تهیه کنید که با دستان شما سازگار باشد.

فرمت پخش: هم‌اکنون از بین فایل‌های فشرده موسیقی می‌توان به فایل‌های دیگری غیر از MP3 نیز اشاره کرد. که MP3 Player می‌تواند آن‌ها را پخش کند. مثلاً فرمت WMA متعلق به شرکت مایکروسافت است یا Real Network از فرمت G2 یا RM استفاده می‌کنند که امروزه گسترش زیادی پیدا کرده‌اند. خیلی از‌MP3 Playerها می‌توانند هر سه فرمت را پخش کنند و بعضی دیگر هیچ فرمت دیگری غیر از MP3‌را تشخیص نمی‌دهند. حتی برخی دیگر می‌توانند برای پخش فرمت‌های آینده (مثل MP4) بروز شوند. این‌که MP3 Player شما تنها بتواند فایل‌های.MP3 را پخش کند نشانه ضعف آن نیست. چون اصلاً برای پخش آن‌ها ساخته شده است، ولی اگر از فرمت‌های دیگر نیز پشتیبانی کند، یک امتیاز برای شما محسوب خواهد شد.

حافظه و نوع آن: بیشتر  MP3 Player از یک حافظه داخلی استفاده می‌کنند. که معمولاً بین 5  تاMB 64 متغیر است. یک MP3 Player با حافظه 64 MB به‌ طور متوسط می‌تواند در حدود یک ساعت موسیقی را در خود ذخیره کند. برخی دیگر از MP3 Playerها از کارت‌های حافظه استفاده می‌کنند و برخی دیگر که به آن‌ها گسترش‌پذیر نیز می‌گویند، از هر دو قابلیت بهره‌برداری می‌نمایند.

کارت‌های حافظه نیز انواع مختلفی دارند. مثل:MMC (Multi Media Card) ، Smart Media، Compact Flash وMemory Stick (برای محصولات شرکت سونی). MP3 Player  گران‌تر، از یک هارددیسک استفاده می‌کنند. البته با این‌که در یک هارددیسک می‌توان صدها هزار فایل موسیقی ذخیره کرد، باید به قیمت بالای آن و لزوم احتیاط در جابه‌جایی آن (برای پرهیز از ضربه خوردن و صدمه دیدن) نیز توجه کرد.

نوع باتری و عمر آن: معمولاً  MP3 Player می‌توانند از دو نوع باتری استفاده کند. یا یک باتری درونی قابل شارژ یا باتری‌های قلمی معمولی (قابل شارژ و غیرقابل شارژ) اگر از  MP3 Player‌‌ای که باتری قلمی مصرف می‌کنند استفاده می‌کنید، بدانید که در برخی مدل‌ها باید نوع باتری خود (قابل شارژ یا غیرقابل شارژ) را انتخاب کنید و بعد از  MP3 Player استفاده کنید. با این نوع باتری‌ها تا 35 ساعت (بسته به نوع باتری) می‌توانید موسیقی گوش کنید.
نوع دیگری نیز از MP3 Player‌ باتری‌های لیتیم توکار یا NiMH قابل شارژ استفاده می‌کنند که با یک شارژر که در بسته خود  MP3 Player است شارژ می‌شود. این نوع MP3 Player  با هر بار شارژ، 8 تا 10 ساعت کار می‌کنند.
روی سایت www.batteries.com می‌توانید اطلاعات جامع و کاملی درباره بیش از 3500 مدل باتری NiMH و آلکالاین که در بیشتر MP3 Playerها از آن‌ها استفاده می‌شود، به دست می‌آورید.

صفحه نمایشگر:  MP3 Player شما باید دارای صفحه نمایش باشد تا گزارش دقیقی از نام آهنگ، وضعیت صدا، و نوع پخش، مقدار باقی مانده شارژ، ترتیب پخش، و ... را به شما ارائه دهد. همچنین باید حتماً قابلیت دید در شب را نیز داشته باشد تا در تاریکی هم بتوانید از صفحه نمایش استفاده کنید.

نقل و انتقال: برای آن‌که بتوانید روی  MP3 Player خود آهنگ کپی کنید، باید آن را به رایانه خود متصل کنید. بالاترین بازده سرعت در اتصالات: 
Firewire (IEEE-1394) یا در USB 2.0 قابل دسترسی است. پس بهتر است  MP3 Player شما یکی از این دو را پشتیبانی کند.

نرم‌افزار: معمولاً همراه با  MP3 Player یک CD نیز به شما ارائه می‌شود که نرم‌افزارهایی متعددی برای استفاده ازMP3  روی آن‌ها وجود دارد، نرم‌افزارهائی که استفاده از آن‌ها باعث می‌شود لذت بیشتری در کار با MP3 Player خود ببرید. ضمناً از اینترنت نیز می‌توانید نرم‌افزارهای گوناگونی را دریافت کنید.‌ برای نمونه به سایت نرم‌افزار MusicMatch Jukebox مراجعه کنید.

سازگاری: اگر شما بهترین  MP3 Player را با بهترین نرم‌افزارها و زیباترین شکل بخرید تا زمانی که با رایانه شما سازگاری نداشته باشد، به هیچ دردی نمی‌خورد. بنابراین مطمئن باشید که رایانه شما از لحاظ اتصالات، درگاه‌ها و نصب نرم‌افزارهای موردنیاز، حتماً با  MP3 Player انتخابی شما سازگار باشد.

4 – ویژگی‌های پیشرفته 

رادیو FM: برخی از  MP3 Player درون خود یک تیونر رادیو هم دارند که هر زمان که از شنیدن موسیقی خسته شدید، می‌توانید رادیو گوش کنید. مدل‌های جدیدتر به صورت مستقیم از رادیو صدا را ضبط می‌کنند و معمولاً می‌توانند 20 تا 30 ایستگاه را در حافظه خود ذخیره کنند. البته در هنگام حرکت ممکن است کمی هم صدای خش‌خش بشنوید که به این علت است که تیونر آن‌ها معمولاً خیلی قوی نیست و ضمناً آنتن هم ندارند.

ضبط صدا: با بهره‌گیری از یک میکروفون صدای داخلی،  MP3 Player می‌توانند با کیفیت قابل قبولی صدای محیط را ضبط کنند. خیلی از آن‌ها تنظیماتی دارند که قبل ازضبط می‌توان نوع دیجیتایز شدن آن‌ها (مثلا PCM)، نوع ضبط کانال (Stereo یا Mono) و ... را مشخص کرد.

اعلام مقدار باقی مانده باتری: خوب است بدانید که چقدر از باتری مصرف کرده‌اید و چقدر دیگر موجودی دارید و کی باید باتری را عوض یا باتری آن را شارژ کنید.

کنترلرهای اکولاریزر: این توانمندی‌ها قابلیت‌هایی است که براساس آن می‌توان اکولایزر پخش را تغییر داد تا متناسب با نوع آهنگ به کیفیتی بالاتر برسیم.

پخش اتفاقی: برای آن‌که از پخش ترتیبی موسیقی‌ها خسته نشوید، این ویژگی آهنگ‌ها را به‌طور اتفاقی پخش می‌کنند.

ادامه پخش به صورت خودکار: این ویژگی این امکان را فراهم می‌کند که ادامه‌های آهنگ‌های خود را از جایی که قبلاً  MP3 Player را خاموش کرده‌اید، گوش کنید.

حمل با خیالی آسوده: برخی از شرکت‌ها کیف‌هایی را همراه  MP3 Player ارائه می‌دهند که می‌توان آن‌ها به کمربند بست و آن را داخل کیف گذاشت. برخی دیگر دستبندی می‌دهند که  MP3 Player به راحتی در آن قرار می‌گیرد و با امنیت کامل می‌توان آن را حمل کرد. برخی دیگر هم بندهای گردنی ارائه می‌دهند که می‌توان  را مثل گردنبندی آویزان کرد تا راحت‌تر قابل دسترسی باشند.

ضد آب بودن: بهتر است این خاصیت هم در  MP3 Player وجود داشته باشد تا اگر خواستید در استخر هم موسیقی گوش کنید، مانعی نداشته باشید!  :)

5 – ضمائم 

اغلب ابزارهای موردنیاز یک  MP3 Player همراه با آن‌ها ارائه می‌شود، ولی بدانید حداقل مواردی را که باید هنگام خرید به شما ارائه کنند، یک هدفون و یک آداپتور AC و کابل‌های اتصال خواهد بود. سایر موارد مثل کنترل از راه دور و کارت حافظه و ... بسته به نوع مدل ارائه خواهد شد.
در آخر هم توجه شما را به این نکته جلب می‌کنیم که قبل از خرید قطعی، از گارانتی آن نیز اطلاع پیدا کنید. شرکت ارائه دهنده گارانتی را بشناسید و از معتبر بودن آن اطمینان حاصل کنید. سعی کنید محصولی را تهیه کنید که بالاترین زمان گارانتی را داشته باشند.
روی برگ گارانتی را نیز با دقت بخوانید و تاریخ شروع آن را، که معمولاً به میلادی است، حتماً در نظر بگیرید و مراقب باشید که خیلی از زمان آن نگذشته باشد. روی برگ گارانتی، باید شماره سریال وجود داشته باشد. حتماً آن را با سریال روی دستگاه یا جعبه آن تطبیق دهید. تا بعداً دچار مشکل نشوید.

نکاتی که در اینجا مطرح شد، مهمترین مواردی است که باید در هنگام خرید  MP3 Player به آن‌ها توجه کرد. باید به خیلی از مسائل توجه نمود، تا بتوان یک پخش‌کننده MP3 خوب و مناسب خرید و از کار با آن لذت برد.

تاریخچه والنتاین

چند سالی ست حوالی26 بهمن ماه (14 فوریه) که می شود هیاهو و هیجان را در خیابان ها می بینیم. مغازه های اجناس کادوئی لوکس و فانتزی غلغله می شود. همه جا اسم والنتاین به گوش می خورد. از هر بچه مدرسه ای که در مورد والنتاین سوال کنی می داند که "در قرن سوم میلادی که مطابق می شود با اوایل امپراطوری ساسانی در ایران، در روم باستان فرمانروایی بوده است بنام کلودیوس دوم. کلودیوس عقاید عجیبی داشته است از جمله اینکه سربازی خوب خواهد جنگید که مجرد باشد. از این رو ازدواج را برای سربازان امپراطوری روم قدغن می کند.کلودیوس به قدری بی رحم وفرمانش به اندازه ای قاطع بود که هیچ کس جرات کمک به ازدواج سربازان را نداشت.اما کشیشی به نام والنتیوس(والنتاین)،مخفیانه عقد سربازان رومی را با دختران محبوبشان جاری می کرد.کلودیوس دوم از این جریان خبردار می شود و دستور می دهد که والنتاین را به زندان بیندازند. والنتاین در زندان عاشق دختر زندانبان می شود .سرانجام کشیش به جرم جاری کردن عقد عشاق،با قلبی عاشق اعدام می شود...بنابراین او را به عنوان فدایی وشهید راه عشق می دانند و از آن زمان نهاد و سمبلی می شود برای عشق!"
اما کمتر کسی است که بداند در ایران باستان، نه چون رومیان از سه قرن پس از میلاد، که از بیست قرن پیش از میلاد، روزی موسوم به روز عشق بوده است!
جالب است بدانید که این روز در تقویم جدید ایرانی دقیقا مصادف است با 29 بهمن، یعنی تنها 3 روز پس از والنتاین فرنگی! این روز "سپندار مذگان" یا "اسفندار مذگان" نام داشته است. فلسفه بزرگداشتن این روز به عنوان "روز عشق" به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. بعنوان مثال روز اول "روز اهورا مزدا"، روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم اردیبهشت یعنی "بهترین راستی و پاکی" که باز از صفات خداوند است، روز چهارم شهریور یعنی "شاهی و فرمانروایی آرمانی" که خاص خداوند است و روز پنجم "سپندار مذ" بوده است. سپندار مذ لقب ملی زمین است. یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را بعنوان نماد عشق می پنداشتند. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می شد، جشنی ترتیب می دادند متناسب با نام آن روز و ماه. مثلا شانزدهمین روز هر ماه مهر نام داشت و که در ماه مهر، "مهرگان" لقب می گرفت. همین طور روز پنجم هر ماه سپندار مذ یا اسفندار مذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند.
سپندار مذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می کردند.
ملت ایران از جمله ملت هایی است که زندگی اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبت های گوناگون جشن می گرفتند و با سرور و شادمانی روزگار می گذرانده اند. این جشن ها نشان دهنده فرهنگ، نحوه زندگی، خلق و خوی، فلسفه حیات و کلا جهان بینی ایرانیان باستان است. از آنجایی که ما با فرهنگ باستانی خود ناآشناییم شکوه و زیبایی این فرهنگ با ما بیگانه شده است. نقطه مقابل ملت ما آمریکاییها هستند که به خود جهان بینی دچار می باشند. آنها دنیا را تنها از دیدگاه و زاویه خاص خود نگاه می کنند. مردمانی که چنین دیدگاهی دارند، متوجه نمی شوند که ملت های دیگر شیوه های زندگی و فرهنگ های متفاوتی دارند. آمریکاییها بشدت قوم پرستند و خود را محور جهان می دانند. آنها بر این باورند که عادات، رسوم و ارزش های فرهنگی شان برتر از سایرین است. این موضوع در بررسی عملکرد آنان بخوبی مشهود است. بعنوان مثال در حالی که این روزها مردم کشورهای مختلف جهان معمولا به سه، چهار زبان مسلط می باشند، آمریکاییها تقریبا تنها به یک زبان حرف می زنند. همچنین مصرانه در پی اشاعه دادن جشن ها و سنت های خاص فرهنگ خود هستند.
"اطلاع داشتن از فرهنگ های سایر ملل" و "مرعوب شدن در برابر آن فرهنگ ها" دو مقوله کاملا جداست.با مرعوب شدن در برابر فرهنگ و آداب و رسوم دیگران، بی اینکه ریشه در خاک، در فرهنگ و تاریخ ما داشته باشد، اگر هم به جایی برسیم، جایی ست که دیگران پیش از ما رسیده اند و جا خوش کرده اند!
برای اینکه ملتی در تفکر عقیم شود، باید هویت فرهنگی تاریخی را از او گرفت. فرهنگ مهم ترین عامل در حیات، رشد، بالندگی یا نابودی ملت ها است. هویت هر ملتی در تاریخ آن ملت نهاده شده است. اقوامی که در تاریخ از جایگاه شامخی برخوردارند، کسانی هستند که توانسته اند به شیوه مؤثرتری خود، فرهنگ و اسطوره های باستانی خود را معرفی کنند و حیات خود را تا ارتفاع یک افسانه بالا برند. آنچه برای معاصرین و آیندگان حائز اهمیت است، عدد افراد یک ملت و تعداد سربازانی که در جنگ کشته شده اند نیست؛ بلکه ارزشی است که آن ملت در زرادخانه فرهنگی بشریت دارد.
شاید هنوز دیر نشده باشد که روز عشق را از 26 بهمن ( والنتاین) به 29 بهمن (سپندار مذگان ایرانیان باستان) منتقل کنیم

طالع بینی شگفت آور

هیچ کلکی در کارنیست! این بازی بطرز شگفت آوری دقیق خواهد بود! البته بشرطی که تقلب نکنید
 

فقط به دستور العمل عمل نماید و تقلب نکنید، در غیر اینصورت نتیجه درست از آب در نخواهد آمد و بعد آرزو خواهید کرد که ایکاش تقلب نمی کردید
این حدوداً 3 دقیقه زمان خواهد برد تا شما را دیوانه کند
پیام را یکجا تا پایان نخوانید بلکه مرحله به مرحله پیش بروید و عین دستورالعمل انجام دهید

نکته: زمانی که میخواهید اسامی را بنویسید اطمینان حاصل کنید که اشخاصی هستند که شما آنها را می شناسید (تبصره از خودم: یعنی اسم الکی یا بیخودی ننویسید)
مهم: همچنین بیاد داشته باشید که بهنگام نوشتن اسامی و عمل کردن به دستورالعمل از احساس و غریزه خود استفاده کنید و بیخودی و بیش از حد فکر نکنید بلکه آنچه که در آن لحظه به ذهنتان می آید را بنویسید

به جدول زیر نگاه کنید

1- سپس در جلوی ردیف 1 و 2 هر عددی را که مایلید بنویسید ( خط بعدی رو نخونید ، اول همینو جواب بدید )
2-  حال در جلوی ردیف 3 و ردیف 7 نام شخصی را از جنس مخالف بنویسید
== قرار نشد به پایین نگاه کنید! تقلب ممنوع ==
3-  نام اشخاصی را که می شناسید (چه دوست یا اعضای خانواده یا فامیل) در جلوی ردیفهای 4، 5 و 6 بنویسید
4-  در ردیفهای 8، 9، 10 و 11 نام چهار ترانه (آهنگ) را بنوسید (در جلوی هر ردیف نام یک ترانه)

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

و حالا کلید رمز گشایی این بازی

عددی را که در ردیف 2 نوشته اید مشخص کننده تعداد اشخاصی است که شما باید درباره این بازی به آنها بگویید
 شخصی که نامش در ردیف 3 قید شده کسی است که شما عاشقش هستید
 شخصی که نامش در ردیف 7 قید شده کسی است که شما دوستش دارید ولی با هم نمی سازید
 شخص شماره 4 کسی است که شما بیش از همه به او اهمیت میدهید
 شخص شماره 5 کسی است که شما را بسیار خوب می شناسد
 شخصی که نامش در ردیف 6 قید شده، ستاره بخت (ستاره خوش شانسی) شماست
 آهنگ قید شده در ردیف 8 با شخص شماره 3 تطبیق می کند (مرتبط است)
 آهنگ شماره 9 آهنگی برای شخص شماره 7 است
 آهنگ شماره 10 آهنگی است که بیش از همه افکار شما را بازگو می کند
 و بالاخره شماره 11 آهنگی است که می گوید شما در باره زندگی چه احساسی دارید

واقعا شگفت آور است! نه؟

جزئیات طرح اینترنت ملی

دنیای اقتصاد - عبدالمجید ریاضی در پایان مصاحبه زودتر از ما از روی صندلی خود برمی‌خیزد و با لبخند همیشگی‌اش تا دم در راهنمایی‌مان می‌کند. برای مردی که عنوان «فرد نخست IT کشور» را هم‌اکنون بر دوش می‌کشد، طرح اینترنت ملی که پرورده خود او است، آن قدر اهمیت دارد که تا به جای 30 دقیقه زمان تعیین شده برای مصاحبه ،90دقیقه با حرارت از آن دفاع کند. با این همه در پایان این 90 دقیقه می‌شد حدس زد او  از...

قانع نکردن مصاحبه‌گرانش اصلا خوشنود نیست، بنابراین، کمی صمیمانه می‌گوید: «شما هم باید از این حرکت ملی حمایت کنید».
یک هفته بعد از این مصاحبه مجلس به بودجه 10میلیارد تومانی اینترنت ملی به دلیل نامفهوم بودن آن رای نداد.

***‌

آقای ریاضی اجازه بدهید نخستین سوالمان را با مهم‌ترین موضوعی که شما در مدت فعالیت خود مطرح کردید، آغاز کنیم. اینترنت ملی یعنی چه؟

بسم‌ا...‌الرحمن الرحیم. دلیل مطرح شدن اینترنت ملی چند بحث است. نخست اینکه هم‌اکنون دسترسی ما به اطلاعات حتی در داخل کشورمان، از یک مسیر بین‌المللی گذر می‌کند و از این جهت پهنای باند زیادی مصرف می‌کنیم به همین دلیل داشتن اینترنت ملی پهنای باند درخواستی ما را کاهش می‌دهد و هزینه کمتری را هم به کشور تحمیل می‌کند. نکته دیگر این است که هم‌اکنون وابستگی ما به شبکه اینترنت زیاد است. اگر روزی ارتباط ما با اینترنت قطع شود تمام دسترسی ما نیز مختل می‌شود. هم‌اکنون حتی سایت‌هایی که دامنه IR دارند نیز وابسته به اینترنت هستند. بدین‌شکل که اگر اینترنت قطع شود، دسترسی به سایت‌هایی از این دست نیز قطع می‌شود، حتی اگر این سایت‌ها در داخل کشور هاست شوند، بنابراین، ما به یک شبکه ملی اینترنتی نیاز داریم که بتوانیم به این نیاز‌ها پاسخ بدهیم.

از صحبت شما این‌‌طور برداشت می‌کنم که وضعیت ما متفاوت از تمام دنیا است چون این شبکه (اینترنت) هم‌اکنون تقریبا در تمام کشور‌های جهان گسترده شده ولی حداقل جایی را سراغ ندارم که در سطح یک کشور در اندیشه ایجاد شبکه موازی و مستقل از اینترنت باشد؟

من برای شما توضیح می‌دهم که چرا باید به این سمت حرکت کنیم. فکر می‌کنم واضح است تا پایان برنامه ما 22میلیون کاربر باید داشته باشیم که از این تعداد باید 5/1میلیون نفر از طریق خطوط (ADSL) به اینترنت متصل شوند. این حکم برنامه چهارم است. بقیه باید از طریق خطوط معمولی تلفن به اینترنت وصل شوند که باید این خطوط «Dial up» هم 56k سرعت داشته باشد. در 1200 نقطه کشور‌ ما دانشگاه داریم. بیمارستان‌ها، درمانگاه‌ها هم در 1000 نقطه کشور پایگاه دارند. اداره‌ها و سازمان‌ها هم حداقل در 1000 نقطه به اینترنت نیاز دارند. همه اینها را در نظر داشته باشید به اضافه 60هزار مدرسه‌ای که در کل کشور به اینترنت نیاز دارد.

«‌IDC»‌ها باید به اینترنت متصل شوند و شبکه‌هایی هم باید برای کنترل امور جاری شهر ایجاد کنیم. مثل شبکه‌های کنترل ترافیک شهر‌ها. ما قصد داریم کاربرد «شبکه ملی» را به نقاطی که برشمردیم،‌ تعمیم دهیم.

بخش‌های اقتصادی چطور؟ مثلا شبکه بانکی هم به این شبکه ملی متصل می‌شوند؟
به طور قطع. بانک‌ها و بورس هم جزو نقاط اصلی طرح ما هستند. باید به گونه‌ای شرایط را فراهم کنیم که کل کشور را در قالب یک سیستم یکپارچه، پوشش دهیم.

با چه شکل فنی و پهنای باندی؟
پهنای باند این شبکه باید در قالب همان طرح ملی خودمان تعریف شود. به این ترتیب شبکه‌ای خواهیم داشت که در وهله اول ملی است و در وهله دوم مستقل از اینترنت جهانی عمل خواهد کرد.

یعنی ارتباط ایران با شبکه جهانی اینترنت قطع خواهد شد؟
نه. ما در پی قطع ارتباط با اینترنت جهانی نیستیم. قصد داریم پهنای باند خارجی را کم کنیم و در عوض پهنای باند داخل را افزایش دهیم. دنبال بالا بردن امنیت شبکه هستیم و مایلیم سرعت اینترنت را هم افزایش دهیم.

به همه اینها باید پایداری شبکه را هم اضافه کنید. حتما به خاطر دارید که با یکبار قطع شدن کابل در مسیر جاسک- فجیره ما چگونه دچار مشکل شدیم. اگر شبکه‌ای که ما قصد راه‌اندازی آن را داریم، ظهور کند خیلی از مشکلات ما حل خواهد شد. شبکه موردنظر ما تکمیل‌کننده بانکداری الکترونیکی، بهداشت الکترونیکی و دولت الکترونیکی خواهد بود.

اظهارات شما کمی عجیب به نظر می‌رسد. از سویی می‌گویید قصد قطع اینترنت را ندارید ولی از طرف دیگر می‌خواهید پهنای باند خارجی را کاهش دهید، هم‌اکنون بخش عمده کاربری ما در اینترنت اطلاعات و محتوایی است که در داخل وجود ندارد. بنابراین، هرگونه محدودیت‌ ایجاد کردن برای آن به معنی به حداقل رساندن کاربری می‌تواند تعبیر شود؟
نه. قصد ما این نیست. ما قصد داریم همه امور جاری دولت را در یک شبکه پکپارچه تعریف کنیم. هرسازمانی اختیار دارد به اینترنت متصل شود یا نشود. اما قصد ما این است که امور جاری دولت را در یک‌ شبکه واحد تعریف کنیم.

پس این شبکه قابلیت اتصال به اینترنت را هم دارد. این طور نیست؟
به طور قطع.

هدف شما از طراحی این ایده چیست؟ یعنی تصور می‌کنید جنگ سیاسی ایران و آمریکا به صحنه اینترنت کشیده خواهد شد؟ آیا از این نگران هستید که آمریکا، در تحریم‌های احتمالی، ایران را از اینترنت محروم کند یا...؟
همین‌جا باید حرف شما را قطع کنم. هدف ما به‌هیچ عنوان به مسائل سیاسی بر نمی‌گردد. احتمال قطع شدن اینترنت ایران توسط آمریکا موضوعی دست اول نیست. بیشتر بحث تامین منافع اقتصاد ملی است.

در نظر داشته باشید که اگر ایران قصد دارد، متناسب با شرایط روز دنیا،‌ به دنبال تکمیل سیاست‌های اقتصادی باشد، باید در حوزه اینترنت، پهنای باندی بسیار وسیع داشته باشد. آنچه در برنامه چهارم پیش‌بینی شده است، به طور قطع امکانات وسیعی می‌طلبد. اما آنچه ما در قالب طرح «شبکه ملی» پیگیری می‌کنیم، می‌تواند ضمن تامین نیاز‌های کشور، صرفه‌جویی هم در پی داشته باشد.

چه منفعت اقتصادی دارد؟
ما به پهنای باند کمتری نیاز خواهیم داشت. علاوه بر این، مدیریت شبکه را خود در دست خواهیم داشت. حالا اگر روزی روزگاری هم اسیر انحصارطلبی آمریکایی‌ها شدیم و یا دیگر کشورها خواستند اینترنت‌ها را قطع کنند، ما دچار معضل و دردسر نشویم.

در صورتی که دسترسی ما به اینترنت جهانی قطع شود، شبکه مورد نظر شما کارایی خود را از دست خواهد داد؟
نه. این شبکه ماهیت مستقلی از اینترنت جهانی خواهد داشت. این نکته خیلی مهمی است. البته شبکه اینترنت به گونه‌ای طراحی شده که اگر بخشی از آن قطع شود، قابلیت فعالیت آن از طریق دیگر وجود دارد ولی اتصال به هر شکلی لازمه پایداری شبکه است.

مسلما ما نمی‌توانیم اینترنت را دوباره خلق کنیم و بعد بخواهیم آن را به شبکه اینترنت جهانی بچسبانیم. آیا مناسب‌تر نیست نام این شبکه شما را «اینترانت» بگذاریم که با مفاهیم فنی که از شبکه‌ها سراغ داریم هم سازگارتر است؟
برای ما مهم‌تر از همه چیز درک مفاهیم است. شما هر طور دوست دارید برداشت کنید ما روی واژه‌ها بحث نداریم.

اتفاقا نخستین انتقادی که به طرح شما وارد می‌شود نام آن است؟
چه انتقادی؟

اینترنت اسم خاص است. نمی‌شود این اسم خاص را به پدیده‌های دیگری تعمیم داد.
شما به من جواب دهید به کدام شبکه خاص اینترنت می‌گویند؟ این سوال من از شماست.

اینترنت هم‌‌اکنون مجموعه‌ای از شبکه‌هاست که از یک شیوه ارتباطی ویژه بهره‌ می‌برند، به همین دلیل به هر مجموعه از کامپیوترها و شبکه‌ها اینترنت نمی‌گویند از این جهت هرگونه شبکه موازی دیگر را نمی‌توان اینترنت نامید.

شما برای «اینترنت 2» چه توجیهی دارید؟

تا آنجا که می‌دانم شبکه خاصی است و هنوز فراگیر نشده.

نه. در آمریکا وجود دارد. به همان اسم «اینترنت2» شما خودتان جواب خودتان را دادید. اینترنت 2 جهانی نشده است اما همه آن را به همان اینترنت 2 می‌شناسند.

به هر حال اسم آن اینترنت 2 است و با شبکه موردنظر ما تفاوت‌هایی دارد اما اجازه بدهید برگردیم به همان اینترنت 1...
اول اجازه بدهید همین بحث را به جایی برسانیم بعد برویم سراغ مباحث بعدی. نمی‌‌خواهم به شائبه‌ای که شما به وجود آورده‌اید، پاسخ ندهم. این قسمت از گفته شما را قبول دارم که معتقدید، اینترنت در دنیا به یک کلمه خاص تبدیل شده است و از هر‌کس هم بپرسید، می‌گوید اینترنت شبکه‌ای است که کامپیوترهای دنیا را به هم متصل می‌‌کند.

اما از نظر من نوعی که کارم را به صورت تخصصی دنبال می‌کنم، اینترنت تعریف دیگری دارد. اگر بشود شبکه‌ای درست کرد که ویژگی‌های اینترنت راداشته باشد در سطح محدود توزیع شده و در نهایت قابلیت اتصال به شبکه جهانی را هم داشته باشد، برای من اهمیت دارد. حالا شما هر اسمی که می‌‌خواهی روی آن بگذار. ما اسم آن را می‌گذاریم «اینترنت ملی».

اما در صورتی که شما تکه‌ای از اینترنت را قطع کنید، دیگر اسم آن اینترنت نیست. باید اسم دیگری داشته باشد.
نه این طور نیست. اتفاقا ویژگی طرح ما همین‌جا است. هدف ما این است که اگر دنیا خواست رابطه‌اش را با ما قطع کند، ما بتوانیم بین خودمان رابطه برقرار کنیم.

بسیار خوب آیا به این هم فکر کرده‌اید که اصولا پروتکل‌های اینترنت قابلیت قطع شدن و استفاده داخلی در شبکه‌ای دیگر را دارد یا نه؟
شما خودتان چند دقیقه‌ پیش مطلبی گفتید که من در اینجای بحث از آن استفاده می‌کنم.
مگر نگفتید «اینترانت». فرض کنید طرح ما هم به نوعی اینترانت است. این خاصیت را دارد که تمام پروتکل‌هایی که اینترنت از آن پشتیبانی می‌کند، اینترانت هم پشتیبانی خواهد کرد.

اگر شما همین الان با صراحت بگویید که قصد دارید شبکه‌ای راه‌اندازی کنید که داخلی است و قرار نیست به اینترنت متصل شود، ما حرف شما را قبول خواهیم کرد. در واقع ایجاد شبکه‌ای داخلی که مجموعه‌ای از سرویس‌های مناسب و امن را مثلا برای بخش دولتی ما ارائه دهد اصلا جای مناقشه ندارد اما وقتی می‌خواهید کل کاربری یک کشور را به شبکه‌ای وابسته کنید نیازمند کار بسیار عظیمی است که حتی نتیجه آن ممکن است. با اهداف اولیه شما منطبق نباشد؟
چرا فکر می‌کنید این شبکه نباید به اینترنت متصل باشد؟

به خاطر آن که در آن صورت شما شبکه بسیار پرهزینه‌ای را ایجاد خواهید کرد در حالی که آنچه الان موردنیاز ما است زیرساخت‌های نامناسب است وگرنه بسیاری از سرویس‌‌های مورد اشاره شما با تقویت شبکه فعلی قابل دسترسی است ضمن این که می‌شود از خود اینترنت هم بهره گرفت.

اینترنت برای ما وابستگی ایجاد می‌کند.

مگر همه دنیا به آن وابسته نیست؟
ما نمی‌خواهیم باشیم. تا حد امکان نمی‌خواهیم وابسته باشیم.

خود آمریکایی‌ها هم نمی‌توانند الان اینترنت را آمریکایی بخوانند چون بخشی عمده‌ای از منابع اینترنتی هم‌اکنون در کشورهای مختلف توزیع شده، البته آنها هنوز حاکمیت خود را بر این منابع حفظ کرده‌اند ولی الان مثلا کسی نمی‌گوید من عضو شبکه آمریکایی اینترنت هستم در واقع طی سال‌های گذشته وجه بین‌المللی آن بسیار قوی‌تر از وابستگی‌های تاریخی آن شده است.
تمام «بک‌بن»‌های اصلی اینترنت در آمریکا وجود دارد. آمریکا تعارف می‌کند که می‌گوید اینترنت مال همه است. صاحب اصلی اینترنت همان آمریکا است. شما نمی‌گذارید من حرفم را کامل بزنم. سوال‌های شما جهت بحث را عوض می‌کند.

پیشنهاد می‌کنم به همان بحث اینترانت برگردید.
اینترانت به شبکه‌ای می‌گویند که یک بنگاه اقتصادی برای سهولت ارتباطات خود آن را تنظیم می‌کند و می‌تواند براساس آن چند اداره و چند سازمان را در نقاط مختلف به هم متصل کند.دسترسی به شبکه‌های اینترانت، اختصاصی است. ما نمی‌خواهیم این کار را انجام دهیم. هدف ما طراحی یک شبکه شبه اینترنتی است که همه به آن دسترسی دارند و گستره آن در سطح کشور است.تمام پروتکل‌هایی که از اینترنت پشتیبانی می‌کنند. از شبکه موردنظر ما هم پشتیبانی خواهند کرد. در عین حال این شبکه به اینترنت جهانی هم متصل خواهد شد. در این صورت اگر روزی روزگاری قصد داشتند در حوزه اینترنت ما را تحریم کنند ما زیاد ضربه نخواهیم خورد.

براساس آنچه گفتید شما به دنبال شیوه خاصی از مسیریابی هستید که اطلاعات در داخل کشور جابه‌جا شوند و نه دور قاره آمریکا بزنند و برگردند داخل. برای برآورده کردن این کار به چند IXP یا در مقیاس بسیار وسیع به یک روت سرور (ROOT SERVER) نیاز دارید آیا می‌دانید الان در دنیا چند روت سرور وجود دارد؟

هر چقدر که باشد.

13 تا که 9 تای آن در ایالات متحده قرار دارد.
اما MIRRORهای زیادی هم در جاهای دیگر هست.

بله ولی آیا شما می‌توانید مجوز ایجاد روت سرور و یا حتی MIRROR آن را برای ایران را بگیرید؟
شما یا ارتباط با شبکه جهانی دارید یا ندارید اگر دارید که به راحتی می‌توانید متصل شوید به‌همین (ROOT SERVER) هم متصل می‌شوید اما اگر نداشته باشید هزاران آدرس را که در خارج از کشور «هاست‌» شده‌اند به چه درد ما می‌خورد در حالی که ما می‌توانیم هزاران آدرس را که روی IDCهای کشور، «هاست‌» شده‌اند می‌توانیم روی سرور بگذاریم، نمی‌‌توانیم؟

فکر می‌کنید با یک «روت سرور» شبکه شما کار خواهد کرد؟
این مسائل فنی کار هستند که به مرور باید حل شود که در نهایت به آن چه می‌خواهیم، برسد.

اتفاقا بخشی از بحث ما هم مشکل فنی قضیه است، یعنی شما می‌توانید از نظر فنی شبکه اینترانت یا شبکه «اینترنت دوم» را درست بکنید یا نه؟
شما اسمش را هر چه دوست دارید بگذارید. شما گیر‌داده‌اید به اینترنت بعد می‌گویید نمی‌شود. اگر اینترانت باشد و از دید شما قابلیت اجرا هم داشته باشد، من اسمش را همان چیزی می‌گذارم که شما دوست دارید.

در آن صورت باز با هم بحث خواهیم کرد.ظاهرا همه اظهارات شما در چند نگرانی و دغدغه خلاصه می‌شود. شما نگران سایت‌هایی هستید که در خارج از کشور «هاست‌» شده‌‌اند و بعد می‌گویید می‌شود سایت‌ها را در شبکه ملی خودمان هاست‌ کنیم. سوال این جا است، فقط به خاطر همین است که قصد دارید 900‌میلیارد تومان هزینه کنید.

نه فقط این نیست. امنیت هم هست.

شما نگران هستید که کشورهای دیگر، بتوانند به اطلاعات در گردش ایران دسترسی داشته باشند. این طور نیست.
از قول من این را نگویید و لطفا حرف خودتان را درقالب پاسخ‌های من نگنجانید.

خود شما گفتید که بخش عمده‌ای از اطلاعات کشور ما در خارج از کشور‌ها هاست‌ شده است و گفتید که ممکن است مورد دستبرد و سرقت قرار گیرد.
ببخشید هنوز مطلب را متوجه نشده‌اید. شما دو مساله دارید زمانی می‌گویند که اگر اسم فرزند شما در جهان پخش خواهد شد و بعد بگویند که این آقازاده به کدام مدرسه می‌رود و نمره‌اش هم مثلا عدد X است آیا این مشکل ایجاد خواهد کرد؟

اما زمانی که اطلاعات 17‌میلیون نفر، هر روز به صورت بسته‌بندی، دست خارجی‌ها بیفتد این اشکال ایجاد خواهد کرد. اما اگر «هاست‌» این اطلاعات داخل کشور باشد من قدرت مدیریت خواهم داشت. خارجی‌ها در شرایط فعلی، همه اطلاعات ما را در اختیار دارند. همه چیز را به‌راحتی تحلیل می‌کنند. این یک مورد است. یا مثلا اطلاعات آقای عباس حسینی را دارید که الان در مکه، در فلان هتل اقامت دارد. این مهم نیست اما داشتن اطلاعات همه حاجی‌های ایران، خیلی خطرناک است. زمانی که اطلاعات به صورت «بالکی» به خارجی‌ها سپرده می‌شود، به طور قطع خطرناک است. قبول دارید که دادن اطلاعات به صورت بالکی به خارجی‌ها خیلی برای کشور به مصلحت نیست.

اما آقای ریاضی «دیتا سنتر» هم می‌‌تواند این مشکل را حل کند.
دیتا سنتر اگر امنیت داشته باشد می‌تواند این مشکل را حل کند.

اما «دیتاسنتر» هم که با شبکه داخلی فرق می‌‌کند. گذشته از آن از نظر فنی آیا امکان پیاده شدن چیزی که شما می‌خواهید وجود دارد.
اگر شما شبکه‌ای داخلی، با گستره دسترسی همه به آن نداشته باشید، «IDC» به آن معنی نمی‌توانید نصب کنید. مگر اینکه بگویید «IDC» خودمان خواهیم گذاشت. آن وقت یک پهنای باند 100میگ را به آن متصل می‌کنیم.

پهنای باند گرفتن چیز بدی است؟
چیز بدی نیست اما پول زیادی می‌خواهد.


خب این یک مبادله است، امروزه پهنای باند، یک شاخص توسعه یافتگی محسوب می‌شود.

نه این طور نیست. شما اشتباه می‌‌کنید. یعنی معیاری نیست برای داد و ستد اطلاعات. ببینید اگر تخصصی ندارید، لطفا ما را وارد مباحث عجیب نکنید. برای شما مثالی می‌آورم باید با شبکه تلفن ثابت آشنایی داشته باشید. فرض کنید ما یک شبکه تلفن داخلی داریم. اگر شما در یک نقطه از تهران قصد داشته باشید به دوست خود زنگ بزنید به طور قطع از طریق همان مرکز تلفن، خود ارتباط شما برقرار خواهد شد و «ترانک»‌هایی که بین این مرکز تلفن و مرکز دیگر است، اشغال نخواهد شد. اما اگر از منطقه‌ای به منطقه‌ای دیگر، خط تماس شما برقرار شود، به طور قطع خط ارتباط شما از یک «ترانک» به یک «ترانک» دیگر متصل خواهد شد و به این دلیل که تعداد ترانک‌ها محدود است، کمبود به وجود می‌آید. همین‌طور شما در نظر بگیرید برای ارتباطات بین استانی و میان‌شهری که از همین قاعده پیروی می‌کند. حالا اگر زمانی خط تلفن شما مربوط به ترکیه باشد و خط تلفن من مربوط به پاکستان، در این صورت هر زمان که من قصد داشته باشم به شما تلفن بزنم، خط ارتباط من از طریق پاکستان به ترکیه متصل خواهد شد. از نظر شما، می‌شود به این وابستگی توسعه‌یافتگی گفت؟

اما طراحی شبکه تلفن با اینترنت، تفاوت زیادی دارد.
من هم قبول دارم. اما برای اینکه می‌خواهم منظورم را به شما بفهمانم، از این مثال استفاده کردم.

بحث اینجا است که در اینترنت، من بلافاصله با یک نفر، در آن طرف دنیا می‌توانم ارتباط برقرار کنم...
به هر شکل، شما به پهنای باند نیاز دارید.

بله و اتفاقا زیاد بودن پهنای باند اشکالی ندارد و چون شما در ازای آن اطلاعات وارد کشور می‌کنید و اطلاعات یک کالای ارزشمند است.

به این موضوع هم کاری ندارم. بحث اصلی من این است که شما فکر می‌کنید دولت باید شبکه داخلی مورد نیازش را هم روی اینترنت قرار دهد. این اشکال دارد. فرض کنید روزنامه «دنیای اقتصاد» سروری دارد که سایت روزنامه روی آن «هاست» شده است، اگر این هاست‌ روی یک پهنای باند داخلی و یک شبکه داخلی طراحی شده باشد، برای کاربران شما راحت‌تر است یا روی شبکه جهانی. اگر کاربران شما بتوانند از داخل کشور به راحتی به روزنامه شما دسترسی داشته باشند، بهتر است یا از یک کشور دیگر.حالا اگر ما همه سایت‌های خودمان را بتوانیم روی شبکه‌ای داخلی، هاست کنیم نشانه توسعه‌نیافتگی است؟

من کی گفتم شبکه اینترنت ملی نشانه توسعه‌نیافتگی است؟
شما دارید دقیقا همین را می‌گویید. اظهارات خودتان را سانسور نکنید، خوانندگان متوجه می‌شوند که شما چه می‌گویید. شما به صورت مطلق می‌گویید، هر چه ارتباط ما با کشورهای دیگر بیشتر باشد، این نشانه توسعه‌یافتگی است. زمانی میزان مصرف برق نشانه توسعه‌یافتگی بود. سوال من این است که مگر مصرف مشتری برق می‌تواند شاخص توسعه‌یافتگی باشد.

خودتان بهتر می‌‌دانید که اینترنت و اطلاعات کارکردی مثل برق و آب ندارند ضمن اینکه منظور ما شاخص «recive» (دریافت) است چون ما بیشتر دریافت کننده اطلاعات هستیم. چون الان اطلاعات قابل‌توجهی را روی شبکه نداریم.
اتفاقا این شاخص، Recive نشانه وابستگی است. به این دلیل که این شاخص ثابت می‌کند که ما واردکننده اطلاعات هستیم. اگر ما همین «IDC» را داشته باشیم و اطلاعات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ما روی شبکه‌ای بومی قرار بگیرد، دیگران باید اطلاعات ما را «دانلود» کنند. این نشانه توسعه‌یافتگی است و نشان می‌دهد ما در تولید علم سهم داریم. وگرنه، کاری ندارد ما اینترنت را مجانی کنیم، بلافاصله شاخص‌ها رشد خواهد کرد. آیا این نشانه توسعه‌یافتگی است.

اتفاقا ارزان شدن اینترنت کاملا نشانه توسعه‌یافتگی است و اصلا خود شما موضوع اینترنت رایگان و ارزان را مطرح کردید این‌طور نیست؟
باز مجبورم مثال بزنم. فرض کنید دانشگاه صنعتی شریف قصد دارد «آموزش از راه دور و آموزش الکترونیکی» داشته باشد، می‌تواند «IDC» خود را در دانشگاه نصب کند. آن وقت ما در وزارتخانه وظیفه داریم بستری فراهم کنیم که از سراسر ایران، دانشجویان بتوانند به این «IDC» متصل شوند. ما می‌توانیم 100مگابیت پهنای باند به دانشگاه شریف بدهیم. استادان این دانشگاه می‌توانند در کلاس‌های خود دوربین بگذارند. از آن طرف به روستاهای آذربایجان یا خراسان همان قدر پهنای باند می‌دهیم که بتوانند کلاس دانشگاه شریف را ببینند. آیا این امکانات از نگاه شما بد است و می‌تواند نشانه توسعه‌نیافتگی ما باشد. ما می‌توانیم از طریق ایجاد شبکه ملی، کنترل شهرها را در دست بگیریم. کنترل ترافیک‌های شهری و تردد در جاده‌های بین‌شهری را. کافی است نیروی انتظامی اراده کند هر جا که صلاح‌ دیده ما می‌توانیم پهنای باند بدهیم. اگر ما تلقی درستی از جامعه اطلاعاتی داشته باشیم، می‌توانیم قدم‌هایمان را آگاهانه و عاقلانه برداریم. این در فرهنگ اسلامی ما هم وجود دارد. «تقفوا ما لیس لک به علم» یعنی چیزی را که نسبت به آن علم نداری، دنبال نکن.

شما اگر امروز می‌خواهید یک یخچال بخرید آیا همین‌طور چشم‌ بسته زنگ می‌زنید به فروشگاه می‌گویید یک یخچال بفرست هر چی می‌خواهی به تو می‌دهم. این بهتر است یا اینکه شما همه یخچال‌ها را بتوانید تشخیص بدهید چه سازنده‌هایی وجود دارد چه مدل یخچال‌های وجود دارد، در چه اندازه‌هایی وجود داره، نیاز شما چی هست و قیمت اینها چی هست و اینها را باهم مقایسه کنید. 100‌درصد یقین پیدا کنید که از بین تمام یخچال‌های موجود تو مملکت شما بهترین را انتخاب کردید و کمترین قیمت را هم دادید. این بد است؟

اینها همه خوب است، اما تصور می‌کنم به سوال من بی‌ارتباط باشد.

دارم الان می‌گویم شما حوصله ندارید. من می‌خواهم بگویم در نیازهای اطلاعاتی آحاد مردم ایران، 80‌درصد نیازهای اطلاعاتی داخل کشور وجود دارد.

اتفاقا در یک مصاحبه از شما هم خواندم که 80‌درصد نیازهای اطلاعاتی کاربران اینترنت در داخل کشور است، اما آنجا گفتید کاربران اینترنت و نه آحاد مردم؟
ببینید اشکال ما همین است، اتفاقا چیزهایی که در دنیا به ما دیکته می‌کنند ما را به سمت و سویی سوق می‌دهند که همان اینترنت با همان وضعیت به داخل روستا ببریم، بعد روستاهایمان و همه افراد روستایی را وصل کنیم به آمریکا و کانادا، به خاطر اینکه این تجربه همه دنیا است. برادر من اینترنت را وصل کن به آلمان یا به هر جای دیگر، هدف توسعه این نیست مثل اینکه بگوییم تلفن بدهیم به همه تا از صبح تا شب با خارج حرف بزنند خواهش می‌کنم رویکردتان را اصلاح کنید.

من اتفاقا فکر می‌کنم شما یک رویکرد ملی‌گرایانه دارید و می‌خواهید آن را به همه چیز تعمیم بدهید، اما حداقل اینترنت چنین قابلیتی را ندارد.
خواهش می‌کنم اگر می‌خواهید با تحلیل‌های خود عرایض من را بنویسید، حق ندارید.

آقای ریاضی! مطمئن باشید ما همه صحبت‌های شما را منعکس می‌کنیم، اما اگر واقعا این طرح ملی است اجازه بدهید، روی نقاط ضعف و قدرت آن بحث کنیم؟
شما می‌فرمایید که آقا همه اینترنت داشته باشند، یعنی اینکه ما به همه لینکی اتصالی دهیم تا به خارج کشور وصل شوند، این نشان توسعه‌یافتگی است؟

نه خیر، این طوری نیست، من می‌گویم باید داخل ایران همه لینک ارتباطی با شبکه داشته باشند و تمام افراد و کسانی که می‌توانند خدماتی به مردم بدهند خدماتشان را روی شبکه قرار دهند و مردم به جای اینکه راه بیفتند و انرژی مصرف کنند.چون ما قانونی در علم سایبر داریم که می‌گوید اطلاعات و انرژی نسبت عکس به هم دارند. هر چه اطلاعات بیشتری داشته باشید انرژی کمتری لازم دارید. در اینجا هم ما باید این شبکه را ایجاد کنیم و مردم را به استفاده از آن ترغیب کنیم حالا شما اسم آن را بگذارید اینترنت، اینترانت یا هر چیز دیگر. از این طریق می‌توان به سمت تجارت الکترونیکی، آموزش الکترونیک و... رفت که اطلاعاتش 80درصد از داخل کشور تامین می‌شود.خود شما یک ماه خواسته‌های اطلاعاتی خود را جمع بزنید ببینید چقدر به خارج ربط پیدا می‌کند؟

هزینه راه‌اندازی این شبکه چقدر است؟

این شبکه اگر اعتباراتش تامین شود، 900 میلیارد تومان هزینه دارد و با توجه به اینکه کارهای سخت مثل ایجاد شبکه فیبر بین شهرها انجام شده و ساختمان‌‌سازی هم نداریم، پیش‌بینی می‌کنیم سه سال به طول بینجامد.

نحوه اتصال چگونه خواهد بود مثلا ISPها و کاربران چگونه به آن متصل می‌شوند؟

شما نسبت به بعضی دیگر سوالات دقیق‌تری می‌پرسید و این خوب است. الان شما از کاربری که کارت اینترنت خریده است می‌پرسید چرا خریدی؟ می‌گوید که برای ثبت‌نام در دوره آموزش الکترونیکی دانشگاه علم و صنعت. یعنی هزینه اینترنت را می‌دهد برای اتصال به دانشگاه داخلی.

ما می‌گوییم با این شبکه به شرکت ISP م10‌ مگابایت می‌دهیم و به دانشگاه هم روی شبکه ملی 100‌مگابایت ارائه می‌کنید پس کاربر با سرعت بالا به دانشگاه‌ علم و صنعت متصل می‌شود.

از تجربه کشورهای دیگر در ایجاد اینترنت ملی خبر دارید؟
اغلب، حالا ممکن است آنها اسم آن اینترنت ملی نگذاشته باشند، اما شبکه یکپارچه کشوری را دارند.

چه کشوری‌هایی؟
کره جنوبی، چین، پاکستان هم اخیرا دارد این کار را انجام می‌‌دهد.
اینها هست اما شما عکسش را بپرسید، آیا کسی شبکه غیر‌یکپارچه‌ای مثل ما دارد من می‌گویم خیر. من نگران این هستم شما متوجه این موضوع نشوید و مطلب را به گونه‌ای بنویسید که خواننده هم متوجه نشود.

آیا پیش‌بینی می‌کنید آمریکا ایران را تحریم کند؟ یعنی مثلا اینترنت را بنا به ملاحظاتی قطع کند؟
من بعید می‌دانم، چون آمریکا با این چیزها از خیلی کشورها استفاده‌های زیادی کسب می‌کند ولی ما باید جلوی آن را بگیریم اگر هم بکنند چه کار کنیم؟ معجزه کنیم؟ البته این تنها دغدغه ما نیست؟ این دغدغه حاکمیت آمریکا بر شبکه اینترنت برای اکثر کشورهای جهان وجود دارد. در ژنو با اروپایی‌ها به طور مشترک صحبت کردیم آنها هم دغدغه ما را داشتند و نگرانی داشتند اما با اعمال فشارهایی که صورت گرفت نظرات آنها کم رنگ شد.

به نظر می‌رسید که موضوع حاکمیت اینترنت در اجلاس WSIS اسیر یک شکل‌ سیاسی و دیپلماتیک شد و کشورهایی که مخالف صریح حاکمیت اینترنت آمریکا بودند در یک اقلیت قرار گرفتند و بقیه کشورها جرات نکردند به آنها نزدیک شوند.
- نه اتفاقا در این جلسات مقدماتی WSIS همه راحت حرف خود را زدند. الان همه مطالب روی اینترنت قرار دارد.

- ما در بیانیه ایران نیز این مطلب را عنوان کردیم. الآن اگر بین اروپا و آمریکا یک رقابت تجاری روی اینترنت به راه بیافتد. آیا آمریکا قبول می‌کند که روی این شبکه اروپا از آنها جلو بزند؟ من فکر نمی‌کنم و آنها حاکمیت را از دست نخواهند داد.

آیا می‌توان با مذاکره با مراکز تصمیم‌گیری مثل ICANN امنیت اقتصاد اینترنت ایران را تامین کرد؟
نه تاثیر ندارد، البته ما عضو ایکان هستیم.

تاثیر این قضیه روی اقتصاد چیست؟
برآورد اولیه ما 900‌میلیارد تومان بود، حدود 3‌سال تخمین ما برای اجرای پروژه است که اگر اعتبار آنها تامین شود، این طرح اجرا می‌شود. البته زیرساخت‌ها و برخی امکانات دیگر آماده است.
ما طبق مدل‌هایی که گذاشتیم تلاشمان این است که ظرفیت‌های علمی و فنی داخل کشور را فعال کنیم و به ظرفیت‌های داخلی تکیه داشته باشیم. به‌خصوص در این زمینه هم ما پتانسیل و ظرفیت‌های خوبی در کشور داریم.

آیا سرمایه‌گذاری خارجی هم در این بحث انجام می‌گیرد؟
این به سیاست‌های کلان بستگی دارد، ما همه راه‌ها را باز کردیم و تمام مدل‌های مختلف اقتصادی می‌تواند وجود داشته باشد. اما مهم این است که زیرساخت‌های ما باید دست دولت باشد. الآن خیلی از شرکت‌های خصوصی که مجوز نگرفته‌اند می‌توانند بیایند کار کنند و خطوط ADSL بدهند ما حمایت می‌کنیم. مهم این است که این شبکه ایجاد شود.

بحث ضمانت اجرایی چطور؟ هنوز 90درصد پروژه‌ها در وزارتخانه‌ها و یا سایر بخش‌های دولتی معطل مانده و یا به نتیجه لازم نرسیده است؟
این سوال‌ها خوب و روشن و شفاف است. یکی از مسائل اصلی و اساسی، آموزش است. باید یکسری آموزش‌های عمومی و تخصصی داده شود و فضای آموزش شکل گیرد.
از لحاظ پتانسیل‌ها قصد داریم از پتانسیل‌های ایرانی در هر جای دنیا استفاده کنیم.

آیا بازارهای اقتصادی و بازار سرمایه هم می‌تواند در این بستر فعالیت مناسبی داشته باشد؟
ما موقعی که یک شبکه مطمئن داخلی داشته باشیم که با سرعت بالا شهروندان را به تمام مراکز اقتصادی وصل کند، همه بخش عمده تعاملات اقتصادی می‌تواند بر روی آن شکل گیرد. مانند بانکداری الکترونیکی، کسب و کار الکترونیک و ...
مثلا می‌توان دریافت یک لینک پرظرفیت می‌تواند یک CALL CENTER راه‌اندازی کرد.
همچنین با استفاده از همین شبکه به بازارهای بین‌المللی هم ارتباط داشت.
از حضور شما در این گفت‌وگو سپاسگزاریم.

با سی دی های سوخته چه بکنیم

این مقاله برای آنان است که cd های سوخته دارند با آنها چه کار کنیم
خوب تقریبا همه به محض این که CD هاشون زیر رایت میسوزه اون رو خرد میکنن و یا دور میندازن
اما به هر دلیل اگر در زمان رایت CD به صورت DATA سی دی شما سوخت اصلا ناراحت نباشید چون اگر مایل باشید می توانید در ادامه CD رو مجددا رایت کنید حتی فایلهایی رو که سالم رایت شدن رو نیز حفظ کنید برای این کار کافی هست که از NERO شش به بالا استفاده کنید
سی دی سوخته خود را در رایتر قرار بدهید حال نحوه رایت را دو باره DATA انتخاب کنید و فایلهایی را که قرار هست رایت کنید را مجددا ADD کنید
در این حالت رایتر از شما سی دی سوخته را قبول می کنه و لازم نیست سی دی خام درون رایتر قرار بدهید
نکته : حتما قبل از ADD کردن فایلها باید بدونید که چه مقدار فضای خالی در سی دی سوخته دارید . اینو باید از میزان پر بودن حلقه پشت CD حدس بزنین  و اگر بیشتر از حجم باقیمانده نخواین رایت کنین یعنی اینکه این CD دیگه فقط به درد رایت فایلهای کوچیکتر میخوره
و نکته دیگه این که سی دی رو باید خود NERO سوزانده باشه نه برنامه ای دیگر
نکته سوم هم اینکه واسه CD های Video و Audio سوخته فکر نکنم بشه اینکارو کرد امتحان کنید حتما جواب میده

چگونگی رایت بر روی سی دی های سوخته

به هر دلیل اگر در زمان رایت CD به صورت DATA سی دی شما سوخت اصلا ناراحت نباشید چون اگر مایل باشید می توانید در ادامه CD رو مجددا رایت کنید حتی فایلهایی رو که سالم رایت شدن رو نیز حفظ کنید برای این کار کافی هست که از NERO شش به بالا استفاده کنید .

سی دی سوخته خود را در رایتر قرار بدهید حال نحوه رایت را دو باره DATA انتخاب کنید و فایلهایی را که قرار هست رایت کنید را مجددا ADD کنید .

در این حالت رایتر از شما سی دی سوخته را قبول می کنه و لازم نیست سی دی خام درون رایتر قرار بدهید.

نکته : حتما قبل از ADD کردن فایلها باید بدونید که چه مقدار فضای خالی در سی دی سوخته دارید . اینو باید از میزان پر بودن حلقه پشت CD حدس بزنین ( راه دیگه ای نیست اگه شما راه دیگه ای دارید بگین ! ) و بیشتر از حجم باقیمانده نخواین رایت کنین یعنی اینکه این CD دیگه فقط به درد رایت فایلهای کوچیکتر میخوره ( اینم خودش غنیمته نه ؟ )

و نکته دیگه این که سی دی رو باید خود NERO سوزانده باشه نه کس دیگه حتی شما !

نکته سوم هم اینکه واسه CD های Video و Audio سوخته فکر نکنم بشه اینکارو کرد !