صدای سنبل عشق

وصف عشق

تو اون بیشه نوری که پر شده ستاره"که پر شده

قاصدک

ابرای پاره پاره

تو قصه بها ری تو"شب بی پناهی" توصبح صادق

من

گل همیشه بهاری

تو بارون امیدی"ریشه هر گلستون" همدم هر

نیستون

برای این شبستون

تو روشنی آبی"جوونه دلایی" تو گرد خاک

پاهات

درمون توتیا یی

تو شادی غمایی" صداقت کلامی" برای هر جوونه

باورن بی ریایی

تو شبنم گلایی" وسعت یه دریایی"تو آبی

آسمون

ستاره خدایی

تو مثل یه سرابی" پرنده رهایی" برای هر قصیده

شاعر واژه هایی

سنبل تنها

در آن باغ زمستانی" سکوتی تلخ برپا بود

وجود تک گل سنبل" سزاوار تماشا بود

گل تنها و پژمرده"همیشه زردو غم خورده

درون باغ پر وحشت"به امید سحرگا بود

هر آن دم غنچه سنبل:زدست عابران نم نم

چو تا می رفت بگریزد"به زیر پای آنها بود

تمام عابران رفتند"گلک می خواست بگریزد

ولی ترسیدو وحشت کرد"هنوز یک عابر آنجا بود

اگرچه عابرش برداشت"گل را در گلستان کاشت

ولی آن سنبل از غصه"دگر در آسما نها بود

صدای کوتاه

کنار خط خیابان "صدا زدم : در بست

کسی نبود بپرسد برای او جا هست؟

تمام پیچک شعرم به دور او پیچید

چقدر گریه که بر خاک صورتم ننشست!

تمام قصه ما مثل یک معما بود

شبیه دوز وکلک یا فریب یک تردست

خطوط پشت هم انحنای احساسم

صعود کرده برایت"ز ارتفاعی پست

میان مکث و طمانینه در نگاهی گرم  

مسیر هرچه تلاقی؛حدود هر بن بست

هنوز منتظر یک صدای کوتاهم

صدا بزن غزل من؛ صدا بزن؛ جا هست!